Getuigenis

Over hoe Roc Du Maroc een succes werd voor Elke Deceuninck.

Elke Deceuninck in Roc Du Maroc

Toegegeven, toen ik op 5 maart bij PeakLevel de resultaten van mijn conditietest onder ogen kreeg, was ik best wel wat teleurgesteld.
De hele winter had ik trouw elke zondag de kou getrotseerd in een poging om mijn opgebouwde conditie de zomer ervoor, niet helemaal kwijt te raken. Bij het horen van de resultaten, voelde ik me net een onwetende, beginnende mountainbiker die zich precies niet bewust was van de grote uitdaging die 6 maanden later op onze agenda stond. Roc du Maroc, goed voor 6 dagen puur MTB plezier in het Atlas-gebergte en de woestijn, goed voor 600km en meer dan 8000 HM...er was werk aan de winkel dus!

Mountainbiker Kevin Van Hoovels werd mijn coach. Tijdens ons kennismakingsgesprek werd, naast mijn ervaring op de fiets, gepolst naar onze verwachtingen voor Roc du Maroc. Ondanks het feit dat mijn vriend Daan en ik ingeschreven waren in de race-categorie, was het antwoord op die laatste vraag heel duidelijk: de hele 6-daagse op een vlotte manier uitrijden. Verdere ambities hadden we niet.

Om dit te bereiken gaf Kevin al meteen mee dat ik hard zou moeten werken aan mijn basisconditie. Drie à vier trainingen per week zouden een normaliteit worden. Mijn drukke werkagenda zou in de komende maanden gedeeld moeten worden met trainen. Eigenlijk bleek de combinatie niet eens zo heel erg moeilijk. Door de trainingen op vaste tijdstippen in te plannen, werden ze al snel deel van het groter geheel. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel aan toevoegen dat de was en de plas iets minder accuraat werden gedaan en dat de kinderen net iets meer zelf in de potjes moesten roeren voor hun maaltijd.

Eind maart stonden de eerste trainingen gepland, zes maanden voor de wedstrijd. We startten met een wekelijkse krachttraining, aangevuld met een duurtraining op zaterdag en een mountainbike-rit op zondag. Mijn woordenschat werd snel uitgebreid met termen als intervaltraining, wattages, trapfrequentie, souplessetraining...
De afwisseling van de verschillende trainingen op vaste dagen, zorgde voor een patroon. Al gauw kreeg ik een voorkeur voor bepaalde trainingen. Mijn vriend Daan, reed zeer plichtsbewust, alle ritten mee met mij. De zaterdag-ritjes met versnellingen, vond hij heerlijk, terwijl ik na elke sprint vroeg of deze nu de laatste was voor vandaag. Souplesse-trainingen waren dan weer helemaal mijn ding.

Kevin had mij uitdrukkelijk gevraagd de eerste acht weken niet meer mee te rijden met ons MTB- groepje. Doel van de eerste weken was mijn basisconditie verbeteren. Dit zou niet lukken als ik elke week opnieuw in het rood zou gaan rijden.Tegen half mei kreeg ik groen licht om weer eens mee te rijden met ‘de mannen’. Ik was, eerlijkgezegd, wel wat nerveus. Niet om met hen te fietsen, maar vooral om te voelen of ik progressie gemaakt had. Bleek al snel dat ik de kleine ‘neepjes’ tijdens de tocht al veel gemakkelijker verteerde, waardoor de volgende klimmetjes veel vlotter gingen. Na die eerste rit met de vrienden, kreeg ik nog meer goesting om de trainingen voort te zetten. Zonder veel woorden kreeg ik week na week mijn programma door Kevin aangeboden op coachbox, een online platform waar alle schema’s, resultaten etc worden bijgehouden.


Ondanks de vrij vele uren op de fiets – in combinatie met een fulltime job en een gezin met 3 kinderen – heb ik op geen enkel moment met tegenzin een training gereden.

In de aanloop naar Roc du Maroc, hadden we twee uitdagingen op de agenda gezet: 200km MTB rond Gent in augustus en de Grand Raid Godefroy in september.
De eerste uitdaging was niet zozeer voor de technische kant van de rit, maar des te meer om een volledige dag op de fiets te zitten. Het plan was om deze rit rustig te starten. Voor we het goed en wel door hadden, stond de eerste 100 kilometer op onze teller. Tijd om het tempo een tikkeltje op te drijven. Tot op kilometer 150 kon de pret niet op. We reden super vlot, het weer bleef droog en de rit was afwisselend genoeg. De kleine klimmetjes en modderige stroken begonnen vanaf dan echter wel wat lastiger te worden. Daan zat nog helemaal fris en heeft mij die laatste 50 kilometer wat over mijn limiet getrokken. Dankzij hem, hebben we samen die 200 kilometer op een mooie tijd uitgereden. Een mooie test voor Marokko, hierdoor wist Daan dat hij mij gemakkelijk een vijtigtal kilometer kon meetrekken als het bij mij al wat moeilijker begon te gaan.


Drie weken later stonden we aan de start van de GRG in Bouillon. We zijn op dat moment een maand voor Roc du Maroc. Ik stond dus wel met wat zelfvertrouwen aan de start. Ik dacht dat als ik nu niet klaar zou zijn, ik dat over een maand ook niet zou zijn.
Veel trainen in de Ardennen hadden we tot dan niet gedaan. De technische afdalingen en de vele hoogtemeters hebben mij die zondag compleet uitgeput! Het was heel lang geleden dat ik zo blij was om door de finishboog te rijden! Na die rit sloeg de twijfel toe. Enerzijds was ik blij dat ik de rit netjes had uitgereden, maar een echt goed resultaat had ik nu ook weer niet gehaald. Daan bleef maar, terecht, zo bleek achteraf, zeggen dat deze rit veel zou betekenen in Marokko. Ik dacht vooral aan de maand training die ik nog had.


Op 9 oktober landden we dan eindelijk in Ouarzazate, ons Roc du Maroc avontuur kon beginnen.
In totaal waren we met 260 deelnemers, waarvan 64 wedstrijdrijders in teams van twee. Hoofdzakelijk waren dit mannen-duo’s in de verschillende leeftijdscategorieën, maar er waren ook 4 mixed-duo’s waarvan wij er eentje waren.


Tijdens de proloog op zondag, werd ons materiaal getest en konden we al even proeven van fietsen in de warme Marokkaanse zon. Tijdens die rit werden we op alles getrakteerd: het wondermooie landschap, de rotsen onder onze wielen, de enthousiaste kindjes langs de weg, de tegenwind, de veel te hoge hartslag, valpartijen en een onmogelijke klim... onze ambitie om gewoon de zes dagen vlot uit te rijden, werd na de proloog niet bijgesteld!


De zes wedstrijddagen die volgenden, waren alle zes onvergetelijk.
We reden door betoverende landschappen en we kwamen taferelen tegen die je alleen voor mogelijk houdt in films.

De moeilijkheid van de ritten zat hem vooral in de vele kilometers in combinatie met de rotsachtige ondergrond. De afwisseling in de landschappen maakte echter elke kilometer meer dan waard.
De eerste rit was goed voor 125 kilometer. Na een eerder zenuwachtige start, waarin ik al van in het begin Daan was kwijtgeraakt, vonden we tegen kilometer dertig toch ons ritme. Op de eerste bevoorrading zagen we onze drie concurrerende mixed-teams voor ons vertrekken. Even was er wat twijfel om hen meteen te volgen, maar we besloten wijselijk om toch wat te eten en de camelbag te vullen. Toen we twee mixed-teams na een halfuurtje na de bevoorrading inhaalden, bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt. Op tien kilometer voor de finish kwam jammer genoeg de man met de hamer opdagen. In mijn hoofd waren deze laatste tien kilometers de zwaarste van de hele wedstrijd. Daan heeft mij die dag echt naar het bivak gesleurd! Groot was onze verwondering toen we bij aankomst zagen dat we met een mooie tijd binnen waren gekomen. Na een ijskoude recovery-shake en een bord pasta, was de pijn van de laatste tien kilometer snel vergeten.
We beslisten die avond dat we de volgende dagen gewoon ons eigen ritme zouden blijven aanhouden. We zouden geen rekening gaan houden met posities van andere teams en vooral genieten van de schitterende ritten.


Dag na dag bleven we met dezelfde gemiddeldes binnenrijden. De laatste kilometers van de ritten waren voor mij steevast wat moeilijker, maar Daan wist mij perfect te motiveren om door te blijven gaan. Als geen ander kent hij mijn grenzen! Na een drietal dagen konden we ons tweede plekje in de ranking binnen de vier mixed teams niet meer negeren. Met de dag werd ons stekje bewaken steeds belangrijker, hoe hard we ook hadden beweerd er geen belang aan te hechten.
Uiteindelijk finishten we als tweede mixed-team in Merzouga, midden in de duinen onder een heerlijk warme zon.


Roc du Maroc was niet ons eerste meerdaagse mountainbiketrip, maar wel de eerste in wedstrijd formule én de eerste buiten Europa. Het mooie is dat we dit fantastisch avontuur als koppel hebben kunnen beleven. De combinatie van avontuur, ontdekken van een nieuwe cultuur, de sportieve uitdaging en de kameraadschap onder de deelnemers, maakte van deze race een uniek gebeuren.


We geven toe, dit smaakt naar – veel - meer!

Elke Deceuninck – 10.11.21

Verder lezen?

Deze pagina is exclusief voor onze A Bloc Members!

Ontdek hier de voordelen van een lidmaatschap

Toegegeven, toen ik op 5 maart bij PeakLevel de resultaten van mijn conditietest onder ogen kreeg, was ik best wel wat teleurgesteld.
De hele winter had ik trouw elke zondag de kou getrotseerd in een poging om mijn opgebouwde conditie de zomer ervoor, niet helemaal kwijt te raken. Bij het horen van de resultaten, voelde ik me net een onwetende, beginnende mountainbiker die zich precies niet bewust was van de grote uitdaging die 6 maanden later op onze agenda stond. Roc du Maroc, goed voor 6 dagen puur MTB plezier in het Atlas-gebergte en de woestijn, goed voor 600km en meer dan 8000 HM...er was werk aan de winkel dus!

Mountainbiker Kevin Van Hoovels werd mijn coach. Tijdens ons kennismakingsgesprek werd, naast mijn ervaring op de fiets, gepolst naar onze verwachtingen voor Roc du Maroc. Ondanks het feit dat mijn vriend Daan en ik ingeschreven waren in de race-categorie, was het antwoord op die laatste vraag heel duidelijk: de hele 6-daagse op een vlotte manier uitrijden. Verdere ambities hadden we niet.

Om dit te bereiken gaf Kevin al meteen mee dat ik hard zou moeten werken aan mijn basisconditie. Drie à vier trainingen per week zouden een normaliteit worden. Mijn drukke werkagenda zou in de komende maanden gedeeld moeten worden met trainen. Eigenlijk bleek de combinatie niet eens zo heel erg moeilijk. Door de trainingen op vaste tijdstippen in te plannen, werden ze al snel deel van het groter geheel. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel aan toevoegen dat de was en de plas iets minder accuraat werden gedaan en dat de kinderen net iets meer zelf in de potjes moesten roeren voor hun maaltijd.

Eind maart stonden de eerste trainingen gepland, zes maanden voor de wedstrijd. We startten met een wekelijkse krachttraining, aangevuld met een duurtraining op zaterdag en een mountainbike-rit op zondag. Mijn woordenschat werd snel uitgebreid met termen als intervaltraining, wattages, trapfrequentie, souplessetraining...
De afwisseling van de verschillende trainingen op vaste dagen, zorgde voor een patroon. Al gauw kreeg ik een voorkeur voor bepaalde trainingen. Mijn vriend Daan, reed zeer plichtsbewust, alle ritten mee met mij. De zaterdag-ritjes met versnellingen, vond hij heerlijk, terwijl ik na elke sprint vroeg of deze nu de laatste was voor vandaag. Souplesse-trainingen waren dan weer helemaal mijn ding.

Kevin had mij uitdrukkelijk gevraagd de eerste acht weken niet meer mee te rijden met ons MTB- groepje. Doel van de eerste weken was mijn basisconditie verbeteren. Dit zou niet lukken als ik elke week opnieuw in het rood zou gaan rijden.Tegen half mei kreeg ik groen licht om weer eens mee te rijden met ‘de mannen’. Ik was, eerlijkgezegd, wel wat nerveus. Niet om met hen te fietsen, maar vooral om te voelen of ik progressie gemaakt had. Bleek al snel dat ik de kleine ‘neepjes’ tijdens de tocht al veel gemakkelijker verteerde, waardoor de volgende klimmetjes veel vlotter gingen. Na die eerste rit met de vrienden, kreeg ik nog meer goesting om de trainingen voort te zetten. Zonder veel woorden kreeg ik week na week mijn programma door Kevin aangeboden op coachbox, een online platform waar alle schema’s, resultaten etc worden bijgehouden.


Ondanks de vrij vele uren op de fiets – in combinatie met een fulltime job en een gezin met 3 kinderen – heb ik op geen enkel moment met tegenzin een training gereden.

In de aanloop naar Roc du Maroc, hadden we twee uitdagingen op de agenda gezet: 200km MTB rond Gent in augustus en de Grand Raid Godefroy in september.
De eerste uitdaging was niet zozeer voor de technische kant van de rit, maar des te meer om een volledige dag op de fiets te zitten. Het plan was om deze rit rustig te starten. Voor we het goed en wel door hadden, stond de eerste 100 kilometer op onze teller. Tijd om het tempo een tikkeltje op te drijven. Tot op kilometer 150 kon de pret niet op. We reden super vlot, het weer bleef droog en de rit was afwisselend genoeg. De kleine klimmetjes en modderige stroken begonnen vanaf dan echter wel wat lastiger te worden. Daan zat nog helemaal fris en heeft mij die laatste 50 kilometer wat over mijn limiet getrokken. Dankzij hem, hebben we samen die 200 kilometer op een mooie tijd uitgereden. Een mooie test voor Marokko, hierdoor wist Daan dat hij mij gemakkelijk een vijtigtal kilometer kon meetrekken als het bij mij al wat moeilijker begon te gaan.


Drie weken later stonden we aan de start van de GRG in Bouillon. We zijn op dat moment een maand voor Roc du Maroc. Ik stond dus wel met wat zelfvertrouwen aan de start. Ik dacht dat als ik nu niet klaar zou zijn, ik dat over een maand ook niet zou zijn.
Veel trainen in de Ardennen hadden we tot dan niet gedaan. De technische afdalingen en de vele hoogtemeters hebben mij die zondag compleet uitgeput! Het was heel lang geleden dat ik zo blij was om door de finishboog te rijden! Na die rit sloeg de twijfel toe. Enerzijds was ik blij dat ik de rit netjes had uitgereden, maar een echt goed resultaat had ik nu ook weer niet gehaald. Daan bleef maar, terecht, zo bleek achteraf, zeggen dat deze rit veel zou betekenen in Marokko. Ik dacht vooral aan de maand training die ik nog had.


Op 9 oktober landden we dan eindelijk in Ouarzazate, ons Roc du Maroc avontuur kon beginnen.
In totaal waren we met 260 deelnemers, waarvan 64 wedstrijdrijders in teams van twee. Hoofdzakelijk waren dit mannen-duo’s in de verschillende leeftijdscategorieën, maar er waren ook 4 mixed-duo’s waarvan wij er eentje waren.


Tijdens de proloog op zondag, werd ons materiaal getest en konden we al even proeven van fietsen in de warme Marokkaanse zon. Tijdens die rit werden we op alles getrakteerd: het wondermooie landschap, de rotsen onder onze wielen, de enthousiaste kindjes langs de weg, de tegenwind, de veel te hoge hartslag, valpartijen en een onmogelijke klim... onze ambitie om gewoon de zes dagen vlot uit te rijden, werd na de proloog niet bijgesteld!


De zes wedstrijddagen die volgenden, waren alle zes onvergetelijk.
We reden door betoverende landschappen en we kwamen taferelen tegen die je alleen voor mogelijk houdt in films.

De moeilijkheid van de ritten zat hem vooral in de vele kilometers in combinatie met de rotsachtige ondergrond. De afwisseling in de landschappen maakte echter elke kilometer meer dan waard.
De eerste rit was goed voor 125 kilometer. Na een eerder zenuwachtige start, waarin ik al van in het begin Daan was kwijtgeraakt, vonden we tegen kilometer dertig toch ons ritme. Op de eerste bevoorrading zagen we onze drie concurrerende mixed-teams voor ons vertrekken. Even was er wat twijfel om hen meteen te volgen, maar we besloten wijselijk om toch wat te eten en de camelbag te vullen. Toen we twee mixed-teams na een halfuurtje na de bevoorrading inhaalden, bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt. Op tien kilometer voor de finish kwam jammer genoeg de man met de hamer opdagen. In mijn hoofd waren deze laatste tien kilometers de zwaarste van de hele wedstrijd. Daan heeft mij die dag echt naar het bivak gesleurd! Groot was onze verwondering toen we bij aankomst zagen dat we met een mooie tijd binnen waren gekomen. Na een ijskoude recovery-shake en een bord pasta, was de pijn van de laatste tien kilometer snel vergeten.
We beslisten die avond dat we de volgende dagen gewoon ons eigen ritme zouden blijven aanhouden. We zouden geen rekening gaan houden met posities van andere teams en vooral genieten van de schitterende ritten.


Dag na dag bleven we met dezelfde gemiddeldes binnenrijden. De laatste kilometers van de ritten waren voor mij steevast wat moeilijker, maar Daan wist mij perfect te motiveren om door te blijven gaan. Als geen ander kent hij mijn grenzen! Na een drietal dagen konden we ons tweede plekje in de ranking binnen de vier mixed teams niet meer negeren. Met de dag werd ons stekje bewaken steeds belangrijker, hoe hard we ook hadden beweerd er geen belang aan te hechten.
Uiteindelijk finishten we als tweede mixed-team in Merzouga, midden in de duinen onder een heerlijk warme zon.


Roc du Maroc was niet ons eerste meerdaagse mountainbiketrip, maar wel de eerste in wedstrijd formule én de eerste buiten Europa. Het mooie is dat we dit fantastisch avontuur als koppel hebben kunnen beleven. De combinatie van avontuur, ontdekken van een nieuwe cultuur, de sportieve uitdaging en de kameraadschap onder de deelnemers, maakte van deze race een uniek gebeuren.


We geven toe, dit smaakt naar – veel - meer!

Elke Deceuninck – 10.11.21